Συνομιλώντας με ένα...αστέρι!

Ήταν δώδεκα τα μεσάνυχτα! Ή μάλλον... μία! Ή μήπως πιο αργά; Ουφ!!! Δεν έχει σημασία... Άλλωστε ο χρόνος είναι κάτι τόσο υποκειμενικό, κάτι τόσο το ανθρώπινο! Ήμουν μόνος. Μόνος μέσα στις σκέψεις! Πλησιάζω το παράθυρο! Και τι να δω... Το βραδινό ουρανό ντυμένο με δισεκατομμύρια αστέρια! Και ένα φεγγάρι μαγευτικό! Κάθισα και χάζευα ώρα, προσπαθώντας, χωρίς σπουδαίο αποτέλεσμα, να δω τη Μεγάλη Άρκτο και να εντοπίσω τον Πολικό Αστέρα! Και ενώ τα μάτια μου χτένιζαν λαίμαργα τον έναστρο ουρανό, ο νους μου έτρεχε σε καθετί επίγειο, λες και στόχο είχε να με εγκλωβίσει στη "μάνα" γη...
Μα, τί βλέπω; Ένα αστεράκι, πιο λαμπρό από τα άλλα, πιο όμορφο, πιο κοντινό! Το κοιτώ, το θαυμάζω! Κάποια στιγμή, δυσπιστώ και ξαναψάχνω τριγύρω να δω μήπως και υπάρχει κανένα μεγαλύτερο! Μεγάλο ελάττωμα η πλεονεξία βλέπεις... Άδικος κόπος! Είναι το καλύτερο! To κοιτάω, το ξανακοιτάω...Είναι τόσο ξεχωριστό! Περιτρυγιρίζεται από δεκάδες χιλιάδες άλλα αστέρια και παρόλα αυτά ξεχωρίζει. Θαρρώ πως μόνο αυτό φτάνει για να φωτίσει ολόκληρη τη Γη! Μακάρι Θέε μου να ήταν λίγο πιο κοντά για να το δω καλύτερα!

Πάνω που θλιβόμουν και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω,«γεια σου», μου λέει! «Πώς είσαι;» Σάστισα... Σε μένα μιλάει; Το "αστεράκι μου" είναι; Διστάζω... «Καλά», απαντάω... «Εσύ;» «Καλά», μου λέει. Μα πώς μπορεί να είναι εκεί ψηλά, και να με ακούει; Είναι απορίας άξιο!!! «Σε βλέπω εδώ και καιρό!», μου λέει, «που χαζεύεις ψηλά σε μας και κάτι ψάχνεις. Όσες φορές όμως και αν προσπάθησα να σου μιλήσω, να σε πλησιάσω, έστρεφες το βλέμμα αλλού, με αποτέλεσμα να νοιώθω ότι με αποφεύγεις!!!» Ειρωνεία εε; Ένας άνθρωπος, τόσο φθαρτός, τόσο γήινος, φτιαγμένος από αστρόσκονη και από υλικό ονείρων, που τη μικρή του τη ζωή ύπνος την περιζώνει, αποφεύγει ένα αστέρι, που μπορεί με το φως του να απαλύνει το σκοτάδι της ψυχής του και να ομορφύνει κάθε του περίσταση!

Έκτοτε, ανανεώναμε το ραντεβού μας για το επόμενο βράδυ. Ήμουν πάντα συνεπής στη συνάντηση μας! Εκείνο, πάλι, όχι πάντα! Βλέπεις πολύ το σκοτάδι που πρέπει να νικηθεί και απέραντο το σύμπαν που πρέπει να εξερευνηθεί! Κάποιο βράδυ περίμενα, περίμενα, περίμενα... Τίποτα! Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να πιστέψω, ότι με άφησε, ότι δε θα γυρίσει ποτέ πίσω για να μοιραστούμε εμπειρίες μας! Κι όμως.... Δυστυχώς το αστεράκι "μου" δεν ήρθε και ο ουρανός της ψυχής μου, από τότε και για πάντα, είναι σκοτεινότερος... «Υπάρχουν τόσα άλλα!!! Ηρέμησε... Δεν έγινε τίποτα!», μου φωνάζουν άνθρωποι που δεν έχουν νοιώσει τέτοιου είδους "αστρική έλξη". Κι όμως... Έγινε! Η λάμψη του φώτισε την καρδιά μου και έδωσε χρώμα στον κατάμαυρο ουρανό της πραγματικότητας μου! Η απώλεια του αισθητή και με πονά, ενώ ταυτόχρονα με καλεί να εξοικειωθώ πάλι με το σκοτάδι... Η προσαρμογή δεν εύκολη, και μάλιστα το σκοτάδι είναι βαθύτερο απ' ότι πριν! Γιατί είναι πολύ πιο σκοτεινά όταν ένα φως σβήνει, από ότι θα ήταν αν δεν είχε λάμψει ποτέ!

Share