Η πλάνη της αμυγδαλιάς...

Αμυγδαλιά μου πλανεμένη, σε ξεγέλασε κι εσένα της Άνοιξης το ψέμα. Κι ανοίξαν τα λουλούδακια σου και ντύσαν τα λεπτά κλωνάρια σου... Μα πού να ήξερες μικρή μου!

Ο χειμώνας σε περίμενε πιο κάτω να σου θυμίσει πως στις μέρες τούτες συναισθηματισμοί δε χωρούν. Οι καιροί είναι πονηροί και θα εκμεταλλευτούν την αθωότητά σου. Εμπιστεύτηκες την Άνοιξη και την περίμενες, σε ένα στημένο ραντεβού.

Λες και σε έχουν πλανέψει τα δειλινά του Μαρτιού, που τόσο καλοκαιρινά θυμίζουν! Αχ καλή μου! Εύπιστη και αγαθή! Δεν ήξερες; Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη! Σε παραπλάνησαν οι επισκέπτες σου, τα αηδόνια στα κλαριά σου, που ψάλλουν ολονυχτίς τον ύμνο τον Ακάθιστο. Μα μην ξεθαρρεύεις. Θα κλάψει πάλι ο ουρανός και θα βραχούν τα μικροκαμωμένα άνθη. Θα φυσήξει πάλι ο αγέρας και θα μείνεις γυμνή στου καλοκαιριού τον ερχομό.

Δεν πήρες τίποτα απ’ την εξυπνάδα της πασχαλιάς που δε βάζει τα καλά της αν δεν ακούσει το κρούξιμο της πένθιμης καμπάνας. Τότε ντύνεται, στολίζεται, ανασταίνεται στολίζοντας το νεκρικό τοπίο, που μυρίζει Ανάσταση! Τίποτα δεν πήρες απ’ τη σοφία του γεροπλατάνου που περιμένει το καλοκαίρι να σκορπίσει απλόχερα τον παχύ-παχύ του ίσκιο.

Αχ αμυγδαλιά μου... Γιατί στα λέω όλα αυτά; Ξέρω πως δε σε αφορούν. Εσύ πάλι το ίδιο θα κάνεις. Θ’ ανθίζεις με το πρώτο χάιδεμα του ήλιου, θα εμπιστεύεσαι το ψιθύρισμά του-κάθε φορά-που εσύ θέλεις, κι ας μην είναι ο καιρός ο σωστός… Θα είσαι πάντα τόσο ανυπόμονη, τόσο βιαστική, τόσο όμορφη, τόσο απλοχέρα. Πάντα θα στολίζεις με τα πανέμορφα χρώματά σου τη στερνή, μουντή, χειμωνιάτικη πνοή! Έτσι πάντα θα κάνεις!!!

Άλλωστε «οι μυγδαλιές δεν ακούνε παρά μόνο την καρδιά τους», που έλεγε κι η γιαγιά μου....

Διαβάστε περισσότερα...

Του Σεπτέμβρη το πρωτοβρόχι...

Πάντα με μελαγχολούσε η βροχή του Σεπτεμβρίου, διότι είναι τούτη που λασπώνει τα καλοκαιρινά μας στέκια. ερημώνει τις πολύκοσμες παραλίες και γεννά στον ουρανό σύννεφα γκρίζα, σκοτεινά και υγρά...

Κοιτώντας την απογευματινή βροχή από το παράθυρο, ταυτίζομαι τόσο πολύ με αυτές τις μικρές σταγονίτσες, που ξαποσταίνουν πάνω στο τζάμι μου. Έχουν κάνει ένα τεράστιο και μακρινό ταξίδι... Ποιος να ξέρει από που τα να ξεκίνησαν; Από το μικρό ρυάκι του χωριού, ίσως, ή από κάποιον μεγάλο, απύθμενο και αγριεμένο ωκεανό; Γίνανε αέρας, σύννεφα. Θαύμασαν την πλάση από ψηλά. Ώσπου αποφάσισαν να επιστρέψουν σ' αυτή "εν ετέρα μορφή"...

Ταξίδεψαν χιλιόμετρα για να φτάσουν από το μακρινό τ' ουρανού στα δικά μας τα γήινα... Και η κατάληξη της πορείας... Το τζάμι του δωματίου μου! Ξεκουράζονται δευτερόλεπτα και κυλάνε παρακάτω βιαστικά, αφήνοντας μια διάφανη γραμμή πίσω τους...

Αν το καλοσκεφτείς, αυτό είναι και ο άνθρωπος. Μια σταγόνα σ'έναν αεικίνητο, σκοτεινό ωκεανό. Άλλοτε συνεχίζει να ζει μέσα σ'αυτόν, κι άλλοτε έχει στόχο τον ουρανό. Κι αν το κατακτήσει, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν παραμένει για πολύ, μα επιστρέφει εκεί απ' όπου ξεκίνησε... Ίσως καταλήγει και κάπου χειρότερα, σ' ένα τζάμι για παράδειγμα...

Και το μόνο που καταφέρνει στο τέλος, είναι να αφήσει μια λεπτή γραμμή πίσω του και κανένας να μην τον θυμάται....

Τούτη είναι η ζωή, ένας κύκλος νερού...

Και ο άνθρωπος.....

Μια σταγόνα στου Σεπτέμβρη το πρωτοβρόχι...

Υ.Γ.: Ελπίζω από φέτος το "πρόγραμμά" μας να είναι πιο σταθερό....
Τα συναισθήματα,
οι σκέψεις,
τα βιώματα πολλά,
μα ο χρόνος λιγοστός και περιορισμένος...

Διαβάστε περισσότερα...

Κλειδωμένος στην απομόνωση...

Κλειδώνω δυο φορές, βάζω και το μεταλλικό σύρτι, εκείνον που άντεξε και τις τρεις απόπειρες... Εκείνον το χλωμό, κρύο και παλαιό κύλινδρο με το δυσανάλογο κεφάλι-σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα- που τοποθετημένος στον ατσάλινο σιδηρόδρομο της απέναντι όχθης, της στενής πόρτας, ασφαλίζει τις κρύες και μοναχικές νύχτες, κάθε μου επιθυμία, σκέψη, μνήμη μα και συναίσθημα... Εκείνον, που ασφαλίζει ολόκληρη τη ζωή μου! Ειρωνία.... Ένας άνθρωπος, παντοδύναμος και ικανός, αισθάνεται περισσότερο ασφαλής, πίσω από μια αλυσίδα που το μήκος δεν ξεπερνά τους δέκα πόντους και η αντοχή της, την πίεση του ανθρώπινου χεριού!
Κι όμως είναι αυτή, η σχεδόν σκουριασμένη αλυσιδίτσα που με κράτησε ολόκληρο χρόνια τώρα... Κράτησε ολόκληρη μου την υπόσταση, κράτησε την ψυχή μου αλώβητη από την επιδρομή όλων εκείνων, που στόχο είχαν την κατάληψη της και τον εγκλεισμό της σε ένα θνητό και σκοροφαγωμένο σώμα!
Βράδια ολόκληρα, έναστρα αλλά και παγωμένα, κάθισα σκεπτόμενος ονόματα για αυτούς τους κιτρινισμένους κρίκους.

Φόβος, καχυποψία, πλεονεξία, εγωισμός, απογοήτευση, θλίψη. Κάθε κρίκος φτιαγμένος από ένα παλιό και σκουριασμένο γεγονός. Μια κουβέντα που ειπώθηκε, αλλά και μια που υπήρξε μόνο ως σκέψη, μια καλημέρα χωρίς ανταπόκριση ή θύμισες περασμένων μεγαλείων! Γεγονότα, μικρά, ίσως και ασήμαντα να τα έλεγες, αλλά μα τι σημάδι άφησαν... Σημάδι βαθύ, και επώδυνο. Ακούει στο όνομα απομόνωση!
Απομόνωση όχι τόσο κοινωνική, όσο ψυχική! Και αυτή είναι η χειρότερη... Το να νιώθεις μοναξια μέσα στον κόσμο, είναι σα να είσαι μέσα σε ένα πηγάδι και να λες πως δεν υπάρχει νερό. Είναι χειρότερη γιατί δε φταίνε τα μάτια του σώματος, φταίνε τα μάτια της ψυχής! Σαν κλείσουν αυτά τα ματιά, τότε και η καρδιά σου τυφλώνεται, παγώνει, σκληραίνει και έπειτα, σαν βράχος, βυθίζεται στο σκοτάδι της τρικυμισμένης θάλασσας της τραγικής τυχαιότητας...
Είναι, τότε, που πλέον δεν προσδοκάς τίποτα και θεωρείς πως τίποτα καλό δε σου αξίζει. Είναι τότε που λες πως προτιμάς την ασφάλεια του «παλιού σύρτη», από την ελευθερία και την αίσθηση του καθαρού αέρα γύρω σου.

Σηκώνομαι και κοιτώ ξανά την μικρή αλυσιδίτσα... Καταλαβαίνω πως μια κίνηση, τόσο μικρή, μα και τόσο αναγκαία, αρκεί για να αλλάξουν τα πράγματα... Παρόλ’ αυτά, ακόμα, δεν έχω δύναμη για την κάνω... Αρκούμαι στο να αντικρίζω το φως της επόμενης μέρας, από τις χαραμάδες του παρελθόντος!!!

Διαβάστε περισσότερα...

Λαθραίοι στο κυνήγι των ονείρων...

Ένα μεσημέρι όπως όλα τ’ άλλα, τα ζεστά, τα ηλιόλουστα του Ιουλίου, ήρθε και σήμερα, σ’ ένα νησί πράσινο, όμορφο, μυστηριακό. Η Καμαριώτισσα γεμάτη κυρίως από νέους τουρίστες, Έλληνες και ξένους, που διψούν για κατασκηνωτικές εμπειρίες και επιθυμούν να απολαύσουν, στιγμές χαλάρωσης και δροσιάς, στο μοναδικής ομορφιάς, φαράγγι του Φονιά, με τις σμιλεμένες και παγωμένες βάθρες του. Άλλοι από αυτούς, αναζητώντας απλώς λίγη ξεκούραση, λίγη επαφή με την καλοκαιρινή ραστώνη, θα αρκεστούν με τη σκιά ενός γέρικου πλατάνου, με μοναδική συντροφιά ένα αναψυκτικό και ένα καλό βιβλίο. Το πλοίο της γραμμής ετοιμάζεται κι αυτό να κάνει το δρομολόγιο προς τη «μάνα του Έβρου», «τη λύρα και μούσα τ’ Ορφέα», την Αλεξανδρούπολη!
Λίγο μετά τη μία, η σκουριασμένη και αλμυροφαγωμένη άγκυρα του, αρχίζει να αναδύεται από τα καταγάλανα νερά και οι κάβοι της προβλήτας αποδεσμεύουν το θαλασσοδαρμένο ταξιδιώτη.

Σε λίγη ώρα, το ίδιο καράβι, που πριν βρισκόταν στην ασφάλεια και την απανεμιά του λιμανιού, καλλείται να τώρα, να αντιμετωπίσει τον άνεμο και την ταραχή της θάλασσας, που εκείνος έχει προκαλέσει. Το πλοίο γεμάτο, με ψυχές γαλήνιες, χτυπημένες, τραυματισμένες, γεμάτες, μα κυρίως ζωντανές. Ψυχές όλες πλασμένες κατ’ εικόνα του Θεού, και με μοναδικό τους στόχο την ομοίωση Του.
Ανάμεσα σε όλες αυτές, σήμερα, ταξιδεύουν και μερικές «λαθραίες» ψυχές. Ψυχές σαν όλες τις άλλες, ψυχές που ταλανίζονται και δοκιμάζονται, ψυχές που ζητούν να βρουν το Θεό, απλώς τον ψάχνουν με άλλο όνομα. Πριν λίγο, με την απόβαση τους στη Σαμοθράκη, το ταξίδι τους προς το όνειρο και τη ζωή ξεκίνησε! Άνθρωποι υπάκουοι σε κάθε εντολή, του αστυνομικού που τους συνοδεύει. Δεν έχουν και λόγο να αντισταθούν άλλωστε... Δεν έφτασαν μέχρι εδώ για εξέγερση και επανάσταση, αλλά για ειρήνη και ομόνοια.

Άνθρωποι θύματα, μα και θύτες, στο εμπόριο της ελπίδας... Έχοντας το χαμόγελό τους θαμμένο κάτω από μια ιατρική μάσκα, κοιτάει ο ένας τον άλλο. Μερικές φορές με δυσπιστία και απέχθεια, όμως τις περισσότερες φορές με αγάπη και συμπόνια. Περιμένουν υπομονετικά να φτάσουμε στην απένταντι ακτή. Εκεί, το μέλλον τους διαγράφεται μάλλον σκοτεινό και αβέβαιο. Οι περισσότεροι θα καταλήξουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης λαθρομεταναστών και οι υπόλοιποι θα οδηγηθούν προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου πιθανόν, να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης άλλων.
Το πλοίο αγκυροβολεί. Μπαίνει στο λιμάνι με τη συνοδεία των θαλασσαετών που προσδοκούν κανένα μεζεδάκι κοντά στο πηδάλιο του. Ο κόσμος κατεβαίνει φορτωμένος με πράγματα, αλλά και όμορφες αναμνήσεις από το εντυπωσιακό νησί των Καβειρίων μυστηρίων. Σε αντίθεση αυτών, οι αιχμάλωτοι της ελευθερίας, μαζί με τους αστυνομικούς κατεβαίνουν φορτωμένοι αβεβαιότητα και προσδοκίες και αντικρύζουν την πρώτη πόλη της Ευρώπης. Η Ελλάδα είναι εδώ να τους αγκαλλιάσει και να τους υποστηρίξει, μέχρις ότου εκείνη καταρρεύσει από το βάρος που της προκαλλούν...

Διαβάστε περισσότερα...

Σαν τα πεσμένα φύλλα...

Κάθομαι και απόψε εδώ.... Αυτή την φορά, όμως, όχι αργά το βράδυ-ως συνήθως- αλλά νωρίς το απόγευμα μιας απλής, καθημερινής ημέρας!!! Σκέφτομαι πολλά, πάρα πολλά, χωρίς να καταλήγω κάπου. Για το μόνο που βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο είναι πως για τίποτα δεν είμαι σίγουρος!!! Ακόμα και άτομα, πράγματα και καταστάσεις που θεωρούνταν σταθερά, μόνιμα, «πάντα εκεί στα δύσκολα» αποδεικνύεται πως όχι μόνο εκεί δεν είναι, αλλά η απουσία τους κάμει τόσον κρότο στην αδειανή καρδιά μου, όσο το γκρέμισμα ενός τσιμεντένιου τοίχου ενός εγκαταλελειμμένου δώματος...
Ετούτη τη στιγμή που η μέρα ετοιμάζεται να εκπνεύσει και ο ήλιος να βουτήξει στο γαλάζιο του ουρανού, η νύχτα βασιλεύει ήδη μέσα μου... Κι είναι βαριά αυτή η νυχτιά. Χειμωνιάτικη, κρύα και μοναχική. Η κούραση της ημέρας, δεν αρκεί για να σκουπίσει τις σκέψεις από κάθε γωνιά του μυαλού! Αντίθετα... Είναι σκορπισμένες παντού σα φύλλα πεσμένα σε σκοτεινά και έρημα σοκάκια, στο έλεος κάθε αγνώστου περαστικού, που θα τα κλωτσήσει, θα τα ποδοπατήσει, ή απλώς θα τα προσπεράσει αγνοώντας τα! Προσπαθώντας να μπω στη θέση τους μελαγχολώ ακόμα περισσότερο!

Κάποτε ήταν πράσινα, ζωηρά και κυμάτιζαν περήφανα στα κλαδιά ενός ψηλού δέντρου, βλέποντας από εκεί το καθετί... Σημαντικό και ασήμαντο. Και τώρα; Είναι εκείνα τα φύλλα που κάτω από τον ίσκιο τους φιλοξένησαν καβγάδες, παιδικές φωνές, συζητήσεις φίλων και τρυφερές στιγμές νέων ζευγαριών... Με το φθινόπωρο η ζωή τους αλλάζει... Κιτρινίζουν, θαμπαίνουν, αδυνατούν. Τα περισσότερα θα πέσουν, θα γδύσουν το δέντρο που τα μεγάλωσε και τα ανέδειξε... Έπειτα παιδιά με προσοχή περισυλλέγουν τα καλύτερα για να εμπλουτίσουν το «φυτολόγιο» τους για το σχολείο και από εκεί που βίωναν τις μέρες της δόξας τους, τώρα ασφυκτιούν μεταξύ δύο κιτρινισμένων σελίδων από ρυζόχαρτο και το μόνο που περιμένουν είναι το χέρι του αυστηρού δασκάλου να τα ξεφυλλίσει και να τα χαρακτηρίσει...
Στρέφω το βλέμμα έξω από το παράθυρο. Νύχτωσε για τα καλά... Κόσμος περπατά στο δρόμο απολαμβάνοντας το ανοιξιάτικο βράδυ και τα φώτα της πόλης έχουν ανάψει για να φωτίσουν σπίτια, δρόμους, πλατείες...

Το φως το φαναριών, μου δίνει ελπίδα, μου δίνει δύναμη. Είναι το φως μέσα στο σκοτάδι μου,είναι η χαρούμενη μελωδία στην εκκωφαντική σιωπή μου, είναι η αστροφεγγιά στη χειμωνιάτικη νύχτα μου, είναι η ανάσα ανάμεσα στις δυο σφιχταγκαλιασμένες σελίδες του τετραδίου μου... Τα ονόματα των φαναριών; Αγάπη, πίστη, ΘΕΟΣ...

Διαβάστε περισσότερα...

1η του Μάη με νησιώτικη αύρα...

Πρωτομαγιά σήμερα... Πρωτομαγιά και όλοι εκδράμουν. Φεύγουν από από τις πόλεις, τα αστικά κέντρα και ξεχύνονται σε αγρούς, λίμνες, ποτάμια, παραλίες, μα, αν ο καιρός δεν το επιτρέπει, σε κανένα όμορφο ταβερνάκι σε κάποιο ήσυχο χωριό της περιοχής. Πάντως όπως και να έχει, όλοι πάνε κάπου για να "πιάσουν το Μάη"...Τα λουλουδένια στεφάνια γίνονται το ένα μετά το άλλο και στολίζουν από αυτοκίνητα και πόρτες, μέχρι και κεφάλια όμορφων κοριτσιών που γυρίζουν στα λιβάδια, με την ελπίδα να πιάσουν τον Μάη που ζητούν!!! Παιδιά, μικρά και μεγαλύτερα, παίζουν ανέμελα με φωνές και γέλια, καθώς τα σχολειά τους σήμερα είναι κλειστά. Όλες οι πόλεις αδειανές! Τόσο αδειανές που τα συνθήματα "Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία!!!" και "εμπρός λαέ,μη σκύβεις το κεφάλι...",που ακούγονται στις εργατικές-φοιτητικές πορείες, αντιλαλούν όπως αντιλαλεί ένας ψίθυρος μέσα σε ένα κενό δωμάτιο!
Τις παιδικές μου Πρωτομαγιές, τις θυμάμαι οικογενειακές... Πάντα αλωνίζαμε τους ελαιώνες κρατώντας τη φούστα της γιαγιάς, και εκείνη, σαν κοπελίτσα,δρασκέλιζε δεξιά και αριστερά μαζεύοντας παπαρούνες και μαργαρίτες, σχηματίζοντας μια μεγάλη φλογερή ανθοδέσμη... Έπειτα καθόμασταν και την κρατούσε στο χέρι σαν τρόπαιο και τη θαύμαζε, λες και έβλεπε πρώτη φορά αυτή τη σύνθεση... "Δεν είναι τυχαία

η επιλογή των λουλουδιών", μου έλεγε. "Για τον Μάη, θέλουμε κόκκινα λουλούδια,όμορφα, ερωτικά, μεθυστικά..." Που να φανταστώ τότε τι εννοούσε!
Φέτος το σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό.Τη θέση των αχανών,καταπράσινων ελαιώνων, έχει πάρει το καταγάλανο και παγωμένο Ιόνιο... Τη Θέση του μικρού και γραφικού χωριού μου, έχει πάρει η Ενετική, κοσμοπολίτικη και "κανταδόρικη" πόλη της Κέρκυρας... Μια πόλη μαγική,μουσική, ερωτική, σαγηνευτική! Μια πόλη που δεν κοιμάται τακτικά, μα και όταν κοιμάται, ονειρεύεται το κλέος και τη δόξα των Μεγάλων και αλησμόνητων τέκνων της, που παρόλο που ζήσαν χρόνια πριν, έχουν αφήσει στίγμα ανεξίτηλο...
Μια βόλτα στο παλιό Ενετικό φρούριο της, αρκεί για να νοιώσεις την Ιονική αύρα, και να θαυμάσεις την πόλη αφ'υψηλού, με τη μουσική επένδυση των διαβαστερών φοιτητών του Πανεπιστημιακού τμήματος που βρίσκεται εκεί... Ακούσματα από Schubert, Bach, Mozart,

Beethoven, μα και Χατζηδάκι, Θεοδωράκη και άλλων, ξεχύνονται ανεξέλεγκτα πλημμυρίζοντας τη σιγή ενός φυσικού, και κατά τα άλλα ερημικού, τοπίου. Ο ψηλός φωτεινός σταυρός που βρίσκεται στην κορφή του λόφου, στέκεται αγέρωχος και επιβλητικός, κοιτώντας ακλόνητος το "χωριό του Αη Σπυρίδωνα".
Κατηφορίζοντας από το φρούριο και περνώντας, την επιβλητική πλατεία Σπιανάδα, καταλήγεις στο Λιστόν μετά πολλά φαναράκια στις καμάρες... Βρίσκεσαι πλέον στην παλιά πόλη της Κέρκυρας, και ήδη μπρος στα μάτια σου ανοίγεται μιαν άλλη εποχή. Η εποχή που τα νέα παλικάρια, με μια κιθάρα αγκαλιά, κατέληγαν κάτω από το παράθυρο της ομορφονιάς που τους είχε κλέψει την καρδιά, και με μάρτυρα το φεγγάρι της ομολογούσαν τον έρωτά τους. Η εποχή που το "σ' αγαπώ" εκφραζόταν με μαύρα σημάδια στο πεντάγραμμο και με παλλόμενες χορδές, που μοιάζανε στην κίνηση της καρδιάς που φλογίζονταν από την προσμονή μιας απλής και καθαρής ματιάς.
Αρκετά σε ζάλισα με τις δικές μου φαντασίες, που ίσως να αντανακλούν δικά μου κολλήματα ή λόξες. Σε αφήνω, να περάσεις τη δική σου Πρωτομαγιά, και να δημιουργήσεις τις δικές σου μνήμες και βιώματα... Αγωνίσου, το στεφάνι που θα κάνεις σήμερα, να στεφανώσει την καρδιά σου και τα διάφορα λουλούδια του να δώσουν χρώμα στη γκρίζα, τσιμεντένια σου καθημερινότητα!!!
Καλή και αγωνιστική Πρωτομαγιά...

Διαβάστε περισσότερα...

Στα μάτια ενός ταξιτζή...

-Ένα ταξί στην οδό Παπαναστασίου 21...Και γρήγορα... - Έρχεται το 132, απαντά μια γυναικία φωνή, η οποία είχε πάρει ένα μέρος του άγχους μου. Κατεβαίνω λαχανιασμένος και φορτωμένος με χίλια δυο πράγματα στο δρόμο. Μια μέρα συνηθισμένη, «εργάσιμη», από εκείνες τις μουντές τις ανοιξιάτικες, και εγώ κίνησα για κάπου... Κάπου αρκετές ώρες με το λεωφορείο. Από μακριά βλέπω ένα ταξί να έρχεται... Αρκετά αναψοκοκκινισμένος, σκέφτομαι: -Ελπίζω να είναι αυτό!! Κι όντως, πλησιάζει κι άλλο και βλέπω τον αριθμό που είχα ακούσει στο τηλέφωνο... Μπαίνω μέσα χωρίς ανάσα, και του λέω απλά και κοφτά «ΚΤΕΛ».
Εκείνος, ο οδηγός, σιωπηλός, ένας άνθρωπος γύρω στα πενήντα. Είχε στα δεξιά του, σε μια αυτοσχέδια βάση, ένα χάρτινο ποτήρι με ζεστό καφέ, ο οποίος έσπερνε στο δερμάτινο περιβάλλον του ταξί, ένα υπέροχο άρωμα! Τα χοντρά, πατρικά του χέρια, κρατούσαν με δύναμη, αλλά και με πολύ αγάπη το τιμόνι. Άλλα χαρακτηριστικά του δε μπορούσα να διακρίνω. Βλέποντας από τη θέση μου, μπροστά, είδα τον καθρέφτη που υπάρχει εκεί... Το μόνο που απεικονιζόταν, ήταν τα μάτια του. Το βλέμμα του έδειχνε πως έχει δει και ζήσει πολλά. «Πόσα άτομα να έχει πάει στον προορισμό τους αυτός ο άνθρωπος», αναρωτήθηκα. Πόσους ηλικιωμένους έχει πάει στο φαρμακείο ή στο γιατρό; Πόσους εργαζομένους έχει πάει στη δουλειά τους; Πόσους ταξιδιώτες, σαν και μένα, έχει πάει στο σταθμό; Ταξιδιώτες διαφορετικούς, ο καθένας με τον δικό του προορισμό. Άλλος είχε προορισμό το σπίτι του, άλλος το μέρος των διακοπών του ή άλλος, ίσως, τον έρωτα της ζωής του.

Άλλος ταξίδευε για χαρά και άλλος για λύπη!!! Και όλους αυτούς τους είχαν αντικρίσει τα δυο αυτά μελαγχολικά μάτια...Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τί κρύβει αυτός ο άνθρωπος...Έχει παιδιά; Έχει γυναίκα; Έχει σπίτι; Πώς βρέθηκε να δουλεύει ταξί; Κάνει άραγε και δεύτερη δουλειά; Του αρέσει; Κουράζεται; Ποιος να ξέρει πόσα κόκκινα φανάρια στη λεωφόρο της ζωή του, έχουν βρέξει αυτά τα μάτια, μα και πόσα “ουράνια τόξα” αντίκρισαν.
Ζυγώνουμε στο σταθμό και εκείνος το ίδιο σιωπηλός, λες και είναι μόνος του. Λέξη δεν βγήκε από τα χείλη του! Οι μόνες λέξεις που ξεπηδούσαν στα αυτιά της καρδιάς μου είναι εκείνες που ξεχείλιζαν από τα τίμια μάτια του. Ξαφνικά μας κόβει το δρόμο ένα σταματημένο φορτηγό. Φρενάρει. Δε δυσανασχετεί...

Κοιτώντας έξω, απλώνει το χέρι του και πιάνει τον καφέ... Φαίνεται εξοικειωμένος με το χώρο, σκέφτηκα. Λογικό... Άραγε πόσες ώρες να έχει δώσει από τη ζωή του πάνω σε αυτό το κάθισμα; Πόσους αναστεναγμούς έχει καθρεφτίσει αυτός ο καθρέφτης μπροστά, και πόσες ιστορίες και διηγήσεις έχουν ακουστεί μέσα σε αυτό το κίτρινο, αλλά κατά τα άλλα, άψυχο αυτοκίνητο.
Βλέπω μπροστά μου τα λεωφορεία να φορτώνουν κόσμο και αποσκευές. Τον πληρώνω. Μου δίνει ρέστα. Καλό ταξίδι και ευχαριστώ πολύ, μου λέει με ένα ευγενικό χαμόγελο. -Εγώ ευχαριστώ και καλή συνέχεια, του απαντώ. Βγαίνω βιαστικά, και κοιτώντας πίσω βλέπω μια κυρία να μπαίνει στη θέση που καθόμουν εγώ... Ήταν η νέα του κούρσα...

Διαβάστε περισσότερα...